"Μαθήματα Ζωής"

Ενώ προσπαθούμε να μάθουμε στα παιδιά μας τα πάντα γύρω από τη ζωή, τα παιδιά μάς μαθαίνουν τι είναι η ζωή.
William Saroyan

‍

Παρατηρώντας ένα παιδί βλέπουμε πως λειτουργούσαμε εμείς όταν ήμασταν στη θέση του.

‍

Όλοι ήμασταν παιδιά, όλοι έχουμε ένα παιδί μέσα μας. Κάποιοι πιο φροντισμένο και κάποιοι πιο πληγωμένο.

‍

Όμως ένα από τα σπουδαία μαθήματα που λαμβάνουμε από τα παιδιά είναι η συγχώρεση. Τόσο στα λάθη μας, όσο και το να συγχωρούμε τους άλλους. Αυτό είναι κάτι που όσο μεγαλώνουμε το ξεχνάμε. Δύο παιδιά που μάλωσαν μεταξύ τους ακόμα και με μια μικρή παρέμβαση ενός ενήλικα, θα ζητήσουν συγγνώμη το ένα από το άλλο και το παιχνίδι συνεχίζεται. Ακριβώς όπως πριν. Σαν να μην συνέβη κάτι.

‍

Αφού μας δίδαξαν να επιδιώκουμε το ανέφικτο, να προσπαθούμε όσες φορές και να πέφτουμε γιατί στο τέλος θα τα καταφέρουμε, μας διδάσκουν την αγάπη, τη συγχώρεση, την ένταξη της φαντασίας στην καθημερινότητα έρχονται να μας διδάξουν και αλλά σπουδαία μαθήματα.

‍

· Οι υποσχέσεις πρέπει να τηρούνται. Μπορεί να ακούγεται ως κάτι αυτονόητο όμως οι ενήλικες, τόσο απέναντι στους άλλους όσο και ως προς τον εαυτό μας αθετούμε τις υποσχέσεις μας. Εάν «τάξεις» σε ένα παιδί κάτι και δεν το πραγματοποιήσεις απλά θα στο πει τόσες φορές που θα το βλέπεις ακόμα και στον ύπνο σου. Ως ενήλικες αναβάλουμε και αθετούμε αρκετές φορές τις υποσχέσεις μας, πρώτα σε εμάς. Πόσες φορές είπαμε ότι από «Δευτέρα» ξεκινάνε οι καλές συνήθειες. Λιγότερες καταχρήσεις, προσεγμένη διατροφή, γυμναστική σε συχνά χρονικά διαστήματα, λιγότερο άγχος και περισσότερη αυτό φροντίδα; Μάλλον αρκετές…

‍

· Υπομονή και… ψυχραιμία! Δύο λέξεις δεκάδες για να μην πω εκατοντάδες συναισθήματα. Υπομονή που χτίζουν οι «μεγάλοι» έχοντας υπό την ανατροφή ή ευθύνη τους ένα παιδί. Πώς τα καταφέρνουν τα παιδιά να σε κάνουν να νιώθεις ο καλύτερος άνθρωπος γεμάτος αγάπη και την επόμενη στιγμή να σε «βγάζουν εκτός εαυτού», είναι άξιο απορίας. Βέβαια εμείς επιτρέπουμε να βγούμε εκτός εαυτού γιατί αγγίζουν δικά μας ευαίσθητα σημεία. Ας τα αναζητήσουμε ή ακόμα και να τα καταγράψουμε να δούμε σε ποιες στιγμές επαναλαμβάνεται αυτό. Μήπως υπάρχουν συγκεκριμένα μοτίβα;

‍

· Αυτοέλεγχος. Πόσες φορές βλέπουμε το παιδί να κάνει αυτό που του λέμε ότι δεν επιτρέπεται να το κάνει; Να πετάξει το κινητό κάτω, να ρίξει το νερό στο πάτωμα, να ζωγραφίζει με το φαγητό του;

‍

Πόσο δε μάλλον ειδικά αν είναι ώρα που βιάζεσαι..

‍

Και όμως πρέπει να συγκρατηθείς. Η ζημιά έχει γίνει άρα ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω. Εξηγείς και μαζεύεις αυτό που έχει γίνει. Ας το δοκιμάσουμε και με τα δικά μας προβλήματα. Όταν κάνουμε ένα λάθος ή συμβαίνει ένα γεγονός αντί να θλιβόμαστε και τα «ατελείωτα γιατί» να κυριεύουν τις σκέψεις μας, μπορούμε ελεγχόμενα να εστιάσουμε στο πρόβλημα μα περισσότερο στη λύση. Ακόμα περισσότερο; Στη δράση!

‍

· Ο χρόνος είναι σχετικός! Το πρόγραμμα και η οργάνωση το ίδιο σχετικά. Όσο και να βιάζεσαι, να προγραμματίζεις τις εργασίες σου για να μην καθυστερείς, τα παιδιά έχουν το δικό τους χρόνο. Δεν βιάζονται! Να βάλουν τα παπούτσια με την ησυχία τους, να δουν τη φύση, τα λουλούδια, τα έντομα και πολλά ακόμα.. Και αν έχουμε ακούσει πως όταν θέλεις κάτι πολύ όλο το σύμπαν συνωμοτεί να το πετύχεις… Ίσως, αν κάνεις τις απαραίτητες πράξεις. Στην περίπτωση των παιδιών και του χρόνου, δεν ισχύει! Θα συμβούν όλα τα αντίθετα την τελευταία στιγμή και απλά θα καθυστερήσεις. Είναι μέσα στο πρόγραμμα και αυτό, ας το αποδεχθούμε.

‍

· Καθένας μας έχει διαφορετικό τρόπο που εκφράζεται και χρειάζεται διαφορετικό χρόνο και τρόπο για να μάθει ή να αφομοιώσει πράγματα. Σε κάποιον του αρέσει να εκφράζεται με τον γραπτό λόγο, τη ζωγραφική, τη μουσική, τον χορό, μέσα από την συναναστροφή με άλλους ανθρώπους . Κάποιος χρειάζεται περισσότερο χρόνο για να μάθει κάτι και άλλος λιγότερο. Η αποδοχή αλλά και ο σεβασμός της διαφορετικότητας είναι κάτι που ξεκινάει από την παιδική ηλικία. Γι αυτό και στα παιδιά η αποδοχή έρχεται πιο γρήγορα συνήθως από ότι στους ενήλικες.

‍

· Δεν φοβούνται να εκφράσουν τα συναισθήματα τους! Αγαπάνε, χαίρονται, ενθουσιάζονται, λυπούνται, φοβούνται, κλαίνε… Στο δείχνουν και ας μην ξεχνάμε ότι αυτό χρειάζεται και τη δίκη μας ενθάρρυνση. Σε μια εποχή που η έκφραση των συναισθημάτων από αρκετούς θεωρείται αδυναμία, συνεχώς αποδεικνύεται το αντίθετο. Ότι είναι μια μεγάλη δύναμη και μάλιστα η επεξήγηση πολλών συμπεριφορών και ενεργειών μας.

‍

Πόση γνώση, ποσά μαθήματα. Και δεν σταματούν εδώ.

‍

Ας δούμε τα παιδιά, ας μάθουμε όσα έχουν να μας διδάξουν και ο ενήλικας που είμαστε σήμερα θα θυμηθεί το παιδί που ήταν κάποτε…

‍

Ντουρουντάκης Κωνσταντίνος

Mindset Trainer

‍